Over mij

Online hetzelfde goede resultaat

Bijna doodervaring

Toen ik 1 jaar was kreeg ik een zware longontsteking. De dokter had me al bijna opgegeven. Mijn moeder was tegen het gebruik van antibiotica, wat aan de ene kant te prijzen viel, maar op dat moment toch niet de meest slimme keuze voor mijn lijf in die toestand was. Een paardenmiddel was op zijn plaats geweest. Die nacht was ik zo goed als overleden, wat ik opmaak uit hoe mijn leven daarna verlopen is en hoe ik bovenmatig veel interesse ik later in bijna-doodervaringen kreeg.

Het leven wordt steeds leuker

Ik ontdek naarmate ik ouder wordt steeds meer hoe het leven mij heeft gevormd en over de achterliggende drijfveren in mijn leven. Zo is mijn leven lange tijd ingekleurd geweest door ADHD (uitgebreider verslag hieronder). Ook blijkt heel wat meer in me te zitten dan ik dacht (een ADHD-er heeft doorgaans geen hoge pet van zichzelf op). Er kan blijkbaar veel verborgen zijn achter een sluier waar we niet zomaar bij kunnen.
Wat ik heb ontdekt is hoe ik steeds meer de kracht van mijn intuïtie, mijn hartkracht kan gebruiken. Die kracht kan ik aanspreken vanuit de stilte in mijn binnenste. Dat is bijzonder aangezien ik al wel heel lang interesse had in spirituele zaken, maar alsnog sceptisch bleef over dit soort persoonlijke ontwikkeling. Ik (over-)leefde vooral mijn hoofd. Dat laatste doen trouwens niet alleen mensen met ADHD!

Langzamerhand weet ik dat een belangrijk deel van de werkelijkheid zich buiten het materieel waarneembare afspeelt. Door zachter te worden kon ik toegang krijgen tot een ons liefdevol omvattende werkelijkheid. Die ervaring is moeilijk in woorden uit te drukken, maar het maakt het leven waardevoller en leuker!

Het labeltje schiet tekort

Er zijn heel wat meer mensen met ADHD verschijnselen dan het lijkt als je de officiële cijfers ziet. Veel meer mensen denken associatief en hebben moeite zich te concentreren op één taak, maar zijn niet gediagnostiseerd en vallen dus buiten de statistieken. Ook worden er bijna tweemaal zoveel mannen gediagnostiseerd, terwijl er geen reden is om aan te nemen dat de vrouwelijke psyche minder aanleg voor ADHD heeft. De hyperactiviteit van jongens wordt snel gezien en met pilletjes onderdrukt, de vrouwelijke hyperactiviteit in het brein wordt niet gezien, maar is evenzeer een uitdaging.  
Deze maatschappij eist dat je normaal bent, tenzij je bijvoorbeeld kunstenaar bent, dan is het okay om out-of-the-box te denken en te doen. Het labeltje ADHD verwijst naar een ‘disorder’ die is opgenomen in de DSM, een boek dat officiële medische behandeling mogelijk maakt, inclusief medicijnen. Toen ik jong was waren die medicijnen er niet, het labeltje ook niet. Met medicijnen was ik misschien die keurig nette burger geworden met een huis en een pensioen. Dat heb ik beiden niet, maar ik heb leren waarderen dat ik een vrij mens ben en een door God gewenst kind met een interessante (soms pijnlijke) reis op deze aarde. Tegenwoordig wordt de term ‘neurodivers’ gebruikt als mensen niet precies in het normaal vallen. Want ook mensen met autistische kenmerken om maar wat te noemen, maken hun  zielereis op deze aarde en mogen gezien worden.

Generaties lang al ‘ADHD’

Mijn ouders hadden aanvankelijk een gelukkig huwelijk. Mijn vader was kunstenaar en mijn moeder steunde hem daarin onvoorwaardelijk. Ze had eerder een degelijk huwelijk met een gesettelde man die tot over zijn oren verliefd op haar was afgewezen, om het wilde avontuur met mijn vader aan te gaan. Dat is typisch een ADHD-keuze; liever een slecht huwelijk dan een saai huwelijk… En nu ik weet wat er bij mij speelt, zie ik ADHD-gedrag niet alleen terug in het gezin waar ik opgroeide, maar ook in generaties hiervoor, langs verschillende familielijnen.

Geen veilige binding

We hadden het niet breed thuis en mijn vader werkte veel. Hij had weinig oog voor ons. Hij had het tweede en derde kind liever niet gehad, wij liepen hem teveel voor zijn voeten. Je ziet mij als dat tweede kind naast mijn vader, mijn jongere zusje ernaast. Het is voor ADHD-ers vaak niet makkelijk om echt contact te maken en dat was bij mijn ouders niet anders. Diepere gevoelens kwamen in ons gezin niet op tafel. Het waren vooral verhalen, sterke verhalen, o zo interessante verhalen…en wat dat is o zo ADHD! Daarnaast waren er de onvoorspelbare emotionele uitbarstingen (met name van vader) en de gevolgen van alcoholgebruik (wat bij moeder sterker werd na de echtscheiding). Issues met emotieregulatie en verslavingsgevoeligheid komen vaak voor bij ADHD, evenals gebroken relaties.
Van een veilige binding met onze ouders en met het leven was bij ons als kinderen geen sprake, net zoals dat bij onze beide ouders in hun jeugd niet het geval was. Het gevolg was minderwaardige gevoelens en gevoelens van machteloosheid die mijn hele leven door speelden. Vaak typisch voor ADHD-ers, maar niet alleen voor hen!

Universiteit, maar geen baan

Het lukte me op wonderbaarlijke wijze ondanks slechte planning en een korte concentratieboog (ADHD-ding) met twee keer doubleren het VWO te halen. En zelfs de universiteit wist ik met wat extra jaren af te ronden. Wel in grote eenzaamheid. Ik vroeg me al die tijd af hoe de (wetenschappelijke) wereld in elkaar stak; wat moest je in godsnaam doen om ergens terecht te  komen? De vaardigheid om gemakkelijk connecties te maken en te onderhouden ontbrak en was een stevig struikelblok. Mijn geest wilde graag snel met mensen ‘de diepte in’ (lees filosoferen over het leven) en ik had weinig geduld voor in mijn ogen oppervlakkige gebabbel. Veel ADHD-ers (over-)leven vooral in hun hoofd. Ze zijn daarin overigens niet de enigen! Nu weet ik inmiddels hoe met dat zogenaamd oppervlakkige gebabbel verbindende gevoelens kunnen samengaan.  
Na mijn afstuderen verliet ik zonder plan B de universiteit. Ik belandde in de bijstand. Daar schaamde ik mij vreselijk voor, iets wat ADHD-ers al van nature doen. De uitkeringsinstantie gaf me de mogelijkheid me om te scholen tot loopbaanadviseur, wat me het vak van coach en trainer leerde. Ik heb daarna  enige jaren in de loopbaanadvisering en outplacement gewerkt.

Drie wonderen

Het eerste grote wonder in mijn leven was de ontmoeting met mijn huidige vrouw. Met haar mildere vorm van ADHD kan ze mij goed begrijpen; de plotselinge stemmingswisselingen en het doemdenken. We hebben samen (ook spiritueel) mogen groeien en een sterke vertrouwensband op kunnen bouwen, een gevoel dat ik in mijn jeugd miste. 

Ook onze twee kinderen zijn een wonder in mijn leven. Het gaf me de opdracht geluk te vinden. Het was mijn dochter (zie foto) die dacht te weten dat ik ADHD had. Ze was 18 jaar toen ze me dit goed onderbouwd en zonder wrok meedeelde. Het boek “Het Verstrooide Brein” las ik in kleine gedeelten (typisch ADHD-manier van lezen) en er volgden andere boeken en podcasts die me veel herkenning en begrip gaven over mijn psychische en fysiologische gesteldheid.

Ik vond op werkgebied mijn geluk toen ik in 2010 mijn eigen bedrijf startte, waar ik me voor het eerst met hart en ziel ging toeleggen op een onderwerp dat me echt interesseerde: ademhaling en stressreductie. Mijn levenspartner sloot zich in de praktijk aan als body-stress-release practitionar en we breiden ons aanbod sindsdien steeds meer uit.

Eindelijk aan het roer

Het belangrijkste wat me te doen stond om wat ADHD bleek te zijn niet mijn leven te laten bepalen, was innerlijke rust vinden. Een ommekeer bracht het gezond maken van mijn ademhaling (Buteyko technieken), mediteren (wat een opgave was dat in het begin!), mindfulness (waarnemen zonder te denken!), voldoende bewegen en snappen dat ik niet zolang achter de computer moest doorbrengen (oplossing: een sta-bureau en leren op tijd te wandelen of te fietsen 😀).
Ook moest ik uitvinden welke stoffen mijn darmstelsel liever niet wilde verwerken. Dat bleken o.a. gluten, lactose, alcohol, tomaten en bewerkte voeding te zijn. Mijn gewicht nam zienderogen af en ik voelde me fitter en helderder in mijn hoofd.
De rust die ik begon te ervaren kan ik steeds makkelijker weer opzoeken als ik uit koers ben geraakt. Ook heb ik steeds vaker mooie ontmoetingen met andere mensen, iets waar ik van geniet en heel dankbaar voor ben.
Ik durf best te zeggen dat ik mijn ADHD heb overwonnen. Ik kan het nu zien zonder het te veroordelen en kan het een plaatsje geven. En ik mag trots zijn op hoe ik ondanks deze handicap mijn leven vorm heb weten te geven. Nee, niet met alle vlaggen en wimpels die bij een ‘normaal’ succesvol leven horen. Het is mijn succesvolle ADHD-leven!